kendi kendime dedim ki: eve mi gitseeem amerikaya mı..
baktım güneş tam yüzüme vuruyo,
bilmem kaç milyon ışık yılı uzaktan gelmiş ve benim yüzüme vuruyo o ışın! sonbaharda bide!
mucize resmen..
her zamanki gibi bakıyorum şöyle bi etrafıma; herşey ne kadar da güzel.
tanrım! rahipler bile sarhoş..
-güneşi ilk kez bu kadar güneşli gördüm diyorum..
akşam 4buçuk gibiydi sanırım, bilemiyorum tam olarak; çünkü saatim yok benim. olmasını istemiyorum ki.
herneyse önemli değil.
-aslında daha önemsiz olamazdı.-
tesadüf bu ya, kulağımda da bu şarkı çalıyodu işte.
ama gözlerim kıpkırmızı olur ve tanıdık birilerini görürüm diye azıcık ağladım bu kez,
çok değil.
ve sonra da;
amerika'nın fazla uzak ve evin yeterince yakın olduğuna karar verdim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder