akşam üzeri insansı hareketlerde bulunmam gerektiğini hissedip bedenimi yataktan kurtarabildim. susuzluktan kafam kafa olmaktan çıkmış, adeta içi su dolu kase görevi görüyordu. başımı ne tarafa eğsem, su orda yoğunlaşıyor ve o yoğunluk tuhaf bir ağrıya sebep olurken, kafa suyum dökülmesin diye gereken özeni göstermeye çalışıyordum.
nedim amcalara davetliydik akşam, üzerimi değiştirdim ve saat 7buçuk civarı evden çıktım.
masa hazırlanırken nedim amcayla salıncakta sohbet ettik biraz. şimdi burda nedim'in hayatımdaki yeri ve öneminden bahsetmeyeceğim. onu ne kadar sevdiğimden de, ama nedim'den yana şanslı olduğum bilinsin.
nedim amcalara davetliydik akşam, üzerimi değiştirdim ve saat 7buçuk civarı evden çıktım.
masa hazırlanırken nedim amcayla salıncakta sohbet ettik biraz. şimdi burda nedim'in hayatımdaki yeri ve öneminden bahsetmeyeceğim. onu ne kadar sevdiğimden de, ama nedim'den yana şanslı olduğum bilinsin.
saat iftarı gösterirken suyla karnımı doyurmak üzere masadaki yerimi aldım. yemekler yendi, üstüne cila, semaverde çayımız da hazırdı. tüm bu yemek-çay faslı boyunca nedim'in bacanağı feridun'un, beni sevgili oğlu emre'ye ayarlamak için oynadığı oyunlara maruz kalmamsa biraz trajikti. orda öylece oturan bir "avukat hanım"dım ve feridun'un biri anneme imalı bir şekilde "allah hayırlı damatlar nasip etsin.." deyip duruyordu; bizse çayımızdan bir yudum daha alıyorduk. mevzudan annem ve ben dışında herkesin bi'haber olması olayı daha da komik bir duruma sokarken, ben gülmemek için yerdeki taşlar, gökteki yıldızlar gibi başka şeylere odaklanmaya çalışıyordum.
saat 10 gibi aylin ve ben, nedim amcayla yarım saat sonra her zamanki yerde(!) buluşup yürüyüşe çıkmak için anlaştık ve eve döndük. kırk dakika geçmişti ki, nedim çöp dökmeye çıkmış, ona doğru yürüyen bize bakıyordu. let's go darling diyerek yola koyulduk. hem yürüyor hem de konuşuyorduk. eve farklı bir yoldan döneceğimizi bildiğimden, konuştukça hansel ve gratel'in ekmek kırıntıları gibi, kendimden bir şeyler bırakıyordum yine yerlere. toplamda 6-7 kilometre yürüdük sanırım. malum, sohbete tabi yürüyüşlerde kilometrelerin canı cehenneme gidiyor ve aşklı meşkli muhabbetler, konuşan nedim değilse beni mütemadiyen sıkıyor:
"bazen öyle olur ki, biriyle geçirdiğin 2-3 yıl 100 yıla bedel gelir. o yüzden öyle çok düşünmiceksin. baktın en az bi 2-3 yıl, beraberken mutlu olcak gibisin, git o çocukla." nedim 52 yaşında ve hayata, 22 yaşında genç bir kadının bakamayacağı kadar güzel bakabiliyor.
eve geldiğimizde saat 12'yi geçiyordu. nedim'e sarılıp ağlamadan geçirebildiğim bir buçuk saatlik zaman aralığı ve ben, bahçede oturmuş, aylin'in yaptığı kahveyi içiyorduk. ağlayamadığım gerçeği şurda dursun, ben düşen tansiyonların kadınıyım; gözden düşemeyen 2 damla yaş kimin umrunda.
odama çıktığımda, temizlik-ev işi gibi şeylerin kafa oyalamaktaki gücünü bildiğimden, kollarımı sıvayıp gardrobumu olduğu gibi yatağımın üzerine yığdım ve tüm kıyafetlerimi yeniden, tek tek katlayıp, tekrar yerleştirdim dolaba. istemeye istemeye metal heart olma yolunda ilerliyorum derken, bunların hepsi geçiyor ya böyle böyle, ona da ayrı içerliyorum. hissettiklerin hep yalanmış, sahteymiş gibi. sonra gidip başka bir adamı/kadını öpüyoruz hepimiz. unutabilmek bir nimet olduğu kadar, hayatı boktanlaştıran da bir şey.
meğer,
o sepet her daim kolunda, kendi yolunda ilerlerken, bir zamanlar seni az daha zorlasa öldürcek sandığın şeyler için gülümseyebildiğin o an,
o "lan?.." deyiş,
hayat o'ymuş işte.
selametle.
odama çıktığımda, temizlik-ev işi gibi şeylerin kafa oyalamaktaki gücünü bildiğimden, kollarımı sıvayıp gardrobumu olduğu gibi yatağımın üzerine yığdım ve tüm kıyafetlerimi yeniden, tek tek katlayıp, tekrar yerleştirdim dolaba. istemeye istemeye metal heart olma yolunda ilerliyorum derken, bunların hepsi geçiyor ya böyle böyle, ona da ayrı içerliyorum. hissettiklerin hep yalanmış, sahteymiş gibi. sonra gidip başka bir adamı/kadını öpüyoruz hepimiz. unutabilmek bir nimet olduğu kadar, hayatı boktanlaştıran da bir şey.
meğer,
o sepet her daim kolunda, kendi yolunda ilerlerken, bir zamanlar seni az daha zorlasa öldürcek sandığın şeyler için gülümseyebildiğin o an,
o "lan?.." deyiş,
hayat o'ymuş işte.
selametle.
G.
22.07.2012
(04:30)"
5 yorum:
:) meger uyumuyormus herkes...
az kaldi; sen cok guzel bir kitap yazacaksin cekirge ve biz, blogunu izleyenler, "cok evvelden taniriz kendisini" diye boburlenecegiz ese dosta...
umit
yine çok iyi cümleler ya. tam kızıcam neden bizi bu güzelim cümlelerden uzun zaman mahrum ediyorsun diye, sonra içim yumuşuyor. ah gülşah ah.
''Acı dediğin yaşadıklarının izi değil, yaşamayı ıskaladıklarındır asıl.'' Izdırabın da serzenişin de ayarı olmuyor, kendimden biliyorum. Acıyı pekiştiren ıskalar, herifçioğlunun dediği gibi. Bazen en kıymetlin bir başkası için paçavra.Buna kanun diyen de var kader diyen de, ben öyle ciddi anlamlar yükleyemiyorum. Belli ki cümlemiz payımıza düşeni yaşıyoruz.
Tanrı hayatları birbirlerine öyle ustaca eklemlemiş ki; ızdıraba pay vereni de çekeni de öylece kendi başına bırakmıyor. Doğal olarak ne ızdırap bitiyor ne mutluluk daim oluyor. Aslında kimse böyle sınanmayı haketmiyor. Ben aklı selim vaziyette olduğumda, ki bu çok nadir olur, sevgi denen illetten bir haber yaşamanın çok da güzel olabileceğini söylüyorum kendime. Ne gerek var bir başkasına öyle derin, uçsuz bucaksız anlamlar yüklemeye. Sonuçta hepimiz aynı toprağın altına girmeyi bekliyoruz...
''dönmemi bekleme boşuna/ vuracaksan sırtımdan vur beni baba/ ne yana dönsem arkamda kalıyor hayat.'' Bak bu da aynı heriften. Yeni bir başlangıç mottoauyla giriştiğimiz her serüvende geriye adımlayıp aynı yere varıyoruz. Bu da tam olarak Tanrı kaynaklı eklemlenmeyle alakalı. Demem o ki; kimse kaderinden hızlı koşamıyor. Kimse tamamen suçlu değil, masum da. En çok yenilerek ve üzülerek öğreneceğiz sevmeyi de kıymet vermeyi de.
Selametle.
Gökhan.
Mümkünse buraya daha sık yaz küçük kız. Ben yeni geldim ve heycanla yeni paylaşımlarını beklemekteyim.
Merrily merrily,
Nini :)
O kafadaki cıva olayını ben çok yaşıyorum . şey gibi
hani çay tepsisinde boş bardaklar gelir de çayları doldurmadan önce çay suyu ile bardakları bazen ısıtmak bazen de ıslatmak için çaba içine girersin de elinde bardağın döndürürsün ya öyle. Hiç kuru yer kalmayacak şekilde ıslattıktan sonra o suyu diğer bardağa boşaltırsın.. Son bardağa acırım ama .. çünkü onu ne ısıtmış olursun ne de temizlemiş. Yazık. hepsinin kahrını o çeker. Bazen ona çay bile doldurmazlar ya. Offff..
Yorum Gönder